Bu iliski yurumuyor

Umut demisti adina. Basindan kaynar sular dokulurken hareketsiz kalip, aciyi en derinden hissetmek ister gibiydi bakisi. Umut demisti adina. Kalbinin ritmine hakim olamiyor, kalbinin sesini boynunda, kulaklarinda hissediyordu. Artik yoktu Umut hayatinda. Bencilce cekip gitmisti.

Icin icin aci cekiyorsa da, garip bir ferahlama hissediyordu icinde. Kafasindan onca olay geciyor, onlarca dusunce, yuzlerce ani, karmasa, karmasik hersey, anlamsiz.. Kendini dalgalarla bogusmus ve sonunda denizden cikmis hissediyordu. Icinden deli gibi tekrar atlamak gelse de denize, havluya sarilmis ve kamburlasmis bir sekilde oturup, yipranmis yuzu ve bos gozleriyle denize bakiyordu sadece.

Bir sene once hayatina girmisti Umut. Kucucuktu, safti, temizdi, ellerinde dogmustu. Kendisi yaratmisti onu. Inanilmaz birseydi, renkliydi, hareketliydi, tum hucrelerine kadar onunla doldugunu hissetmisti. Gozleri bile Umut'tu. Umutla bakiyordu. Bir yil once. O kadar seyin hepsi 1 seneye mi sigmisti sadece. Gozlerini kapattiginda, hala O'nu goruyordu ve hala yuzu guluyordu.
Yasadiklari yormustu onu ama en ufak bir pismanlik yoktu icinde. Denemeye degerdi. Denedi, basaramadi.

Ne hissediyorum diye dusundu, o beynindeki karmasadan hislerini ayirmak istiyordu.

ve yeni hisler. Basladigi gibi alevli, ic yakici bir bitisi oldu tam bir yil sonra. Sanirim bu aralardi ilk ev kiralamam, ilk mumlar, ilk etkilesimler. Basladigi kadar asil olmadi ama bitisi. Kaliteli... Mucadeleden yorgun dusmus ama hala alev alev yanan bir yurek. Keske layik bir son olsaydi.
Umut'mus yasatan insani. Onsuz ne House'un tadi var, ne dondurmanin, ne fal acmanin.
Umut'u bana verdigin icin tesekkurler. Artik tek bir amacim var. O'nu onu aramak, O'nu bulmak.